Duygular insanların bazen en güçlü yanı bazen de onları en savunmasız bırakan zaafıdır. Duygularımızı kontrol etmek mümkün müdür? Duygular kontrol edilebilir mi? Duyguların esiri mi oluyoruz? Duygularımızı kontrol edersek çok başarılı olur muyuz? Sor sorabilirsen yüzlerce soru…

Geçenlerde bir öğrenci ile tanıştım. Lise sona geçmiş ve artık her şeyi bırakıp ders çalışacağını söyledi. Ben de dayanamayıp güldüm. Neden güldüğümü sorunca başladım anlatmaya… Ben lisede iken bir arkadaşım vardı. Neredeyse her ay gelirdi ve derdi ki:

-Gardaş, karar verdim haftaya ders çalışmaya başlıyorum. Haftaya daha çok kitap okuyacağım. Haftaya daha iyi İngilizcem olacak. Haftaya matematiğe başlıyorum. Hatta haftaya daha kibar, bakımlı ve yakışıklı olacağım derdi. Ne yazık ki o hafta hiç gelmedi. Ders çalışmayı ya sevmedi ya da derslerden korktu. Ya da başka bir duygu…

İşte merak ettiğim şey şu: Neden derslerde diğer ülkelere göre kötüyüz? Neden berbat bir okuma kültürümüz var? Neden akademi yeterli değil? Neden gençlerimiz sele savrulmuş ağaç parçaları gibi yönünü kaybetmiş şekilde savruluyorlar? Bence mesele duygularımız…

Duygu deyince ben iki duyguyu çok önemsiyorum. Korku ve sevgi… Hayatınızda olan biteni şöylece bir düşünün… Eğer sevdiğiniz bir şey ise genelde hem başarılı olmuşsunuzdur hem de mutlusunuzdur. Korkarak yaptığımız şeylerde başarılı olur muyuz? Evet, olabiliriz ama mutlu olur muyuz? Bilemedim…

Matematik konusunu ele alalım. Türkiye ortalaması kaç? LGS 3 falan, ÖSS 4 falan… Şaka değil cidden buralarda… Peki LGS’de 20 soru ve 20 konu var diyelim. Bu çocuk en azından 5 veya 6 konu öğrenemez mi? Tamamen matematiği boş bırakanlar da cabası… Neden matematikten korkuyoruz ki? Aslında öğrenilince unutulması en zor alan matematiktir. Acaba genetik yatkınlığımız mı yok? Bence cevap basit… Korkuyoruz ve tembeliz… Öğrenmek için yeterli isteği ve çabayı göstermiyoruz.

Okuma konusuna gelirsek yine aynı meseleler var. İsteksizlik… Neden kitap okuyayım ki? Kitap okuyunca ne kazanacağım? Kitap neden sevilmez ki? Çözüm odaklı bakalım hayata ve çözelim meseleleri… Başarı işte bu kadar kolay… Severek çalışalım emek verelim. Sevdiğimiz işlere kavuşalım ve çalışalım.

Neden kitaptan korkuyoruz? Neden matematikten korkuyoruz? Neden bizim girdiğimiz sene o sınav zor da geçen sene değildi? Tüm mesele mental becerilerimizin yeterli seviyede olmamasından kaynaklanıyor. Korku ve sevgi kavramlarının anlamlarını bilmiyoruz. Doğduğumuzda LGS’den korkuyor muyduk? Korku da sevgi de sonradan öğrendiğimiz bir duygudur. O zaman bize birileri yanlış şeyler öğretiyor. Ha, aferin, bak doğru yolu görebiliyorsun. Kim bu ya bize yanlış öğreten? Cevap, çevremiz ve biz… Sen, sen, evet sen… Kendini yeterince eğitememen senin suçundur. Nokta. Burada ailen de suçludur. Seni doğru ve güzel şeylerle buluşturmadıkları için…

"Aman hocam senin dilin ne söylüyor, biz onlar için neler yapmıyoruz ki?”

Duyuyorum sizi… Hemen cevaplıyorum. Çocuğunu AVM’ye götürmek yerine kütüphaneleri gezdiriyor musun? Hiç matbaaya götürdün mü? Hiç yazar etkinliğine götürdün mü? Bahar gelince ağaç dikmeye gittiniz mi? Temel spor eğitimleri aldırdın mı? Müzik aleti çalma konusunda eğitim aldırdın mı? Akşam beraber oturup sohbet ettin mi? Beraber kitap okudun mu? Beraber tarihi yerleri gezdin mi?

Say say bitmez… Çocuklarımızı doğru şekilde yetiştirmeliyiz. Doğru ortamlara götürmeliyiz. Sevgi kavramını hayatının en önemli yerine yerleştirmeliyiz. Korku kavramını da hayatından çıkarmalıyız. İnsan bilmediği bir şeyden korkar. Doğrusunu bilirse hiçbir şeyden korkmaz.

Başarılı olmak için sevmeyi öğrenmemiz şarttır. Konfüçyüs der ki: Sevdiğiniz işi yaparsanız bir gün bile çalışmış sayılmazsınız.