Çocuklarımıza arkadaş gibi değil anne baba olarak yaklaşmalıyız. Onların çok sayıda arkadaşları var zaten. Ama anne ve babaları sadece birer tane. Bu farkındalığı onlara aşılarsak eğer ileride bizlerin karşı oldupu bir konudaki tepkimize karşı olağanüstü tepki vermezler. Nasıl olağanüstğ tepki vermezler diyorsanız şöyle, mesela çocuklarımızın karşısında her zaman arkadaşça yaklaştık, onlara her kararlarının arkasında durduğumuzu ve aksi bir durum olursa eğer tepkimizi sadece konuşarak vereceğimizi gösterdik. Ve bir konu oldu ebeveynlerin kızdığı, sözlerle tepki veremeyeceği bir durum olduğunda bizim çocuklarımıza karşı sesimizdeki her yükseliş veya davranışlarımızdaki tepki değişimi onların gözündeki arkadaş olan anne babayı yıkar ve yerine canavar bir temsili figür getirir. O yüzden çocuklar anne ve babalarından çekinmeli, her kararı nasıl olsa izin verir gözüyle bakmamalı, anne baba da bu izlenimi onların gözünde kaldırmalıdır. Bakıyoruz ki reşit yaşına gelmeden evden kaçan kız çocuklarımız, ergenliğe sığınmış erkeklerin türlü suçlara karışması gibi pek çok toplumsal sorun ile karşılaşıyoruz. Bunların çıkış ve oluş sebebinde belki de anne babaların evlatlarının gözlerindeki yeri vardır. Bir çocuk babadan korkmalı. Bu korkmadan kastım ödü kopacak derece de değil tabiki de. Babam duyar diye çekinmeli ve hal ve hareketini düzeltmeli. Bizlerin çocukluğu annelerimizin bir bakışıyla düzelen davranışlarımızla dolu. Akşam babamız işten geldiğinde her çocuk evde olurdu. Akşam ezanından sonra sokakta tek bir çocuk dahi olmazdı. Bu denli oturmuş davranışlar bizleri ahlaklı ve saygılı bir toplum olmaya yöneltti. Ama şimdi bakıyoruz daha 15 yaşındaki genç kızlarımız kılığından kıyafetine, makyajından, davranışlarına her türlü ahlak dışı unsuru bünyesinde barındırıyor. Bunların annr babası yok mu diye arkasından konuşan kişilerin de bildiği cevap şu ki, şimdiki gençler anne babayı bırakın dinlemeyi görmezden geliyor. İşte zamanında vay arkadaş benim çocuğum benim arkadaşım, benim kızım benim kankam, benim oğlum sırdaşım derseniz karşılığını bu şekilde biçersiniz. Eğitim bebek doğduğu anda başlar. Bunu şiddet yolu ile değil ama anne ve babaya karşı saygıyı yitirmeyen bir çocuk yetiştirmek boynumuzun borcudur. Bizler saldım çayıra mevlam kayıra deyip bırakırsak çocuklarımızı olacakları tek şey, sıfır eğitim ile madde bağımlısı, sevgilisini katletmiş, anne babasını bıçaklamış, komşusunu öldürmüş gibi konuları içine alan haber bültenlerinde görürüz. Duyarlı ve farkında olup çocuklarımızı olması gereken eğitimler ile geleceğe faydalı bireyler olarak yetiştirelim. Yoksa eğitim almayan bir kişiden ne köy olur ne de kasaba.